Meer over Pieter Nijmeijer

Mijn ‘tweede’ leven.

Mijn leven begon natuurlijk  op 28-7-1962 in het ‘Oude RKZ’ in Groningen.
Maar 7-12-2009 begon mijn ’tweede leven’ in het Academisch Ziekenhuis in dezelfde stad.
Een paar weken na deze datum woonde ik met een aantal lotgenoten een voorlichtingsbijeenkomst bij voor mensen die serieuze problemen met ’t hart hadden gehad.
Zelf had ik een hartaanval gehad en de cardioloog die mijn lotgenoten en mij informatie verstrekte over wat ons was overkomen en wat ons nog te wachten stond, stelde dat er een leven vóór en een leven ná het infarct was.
Omdat ik een hartstilstand had gehad vond ik dat je, een beetje gekscherend, in mijn geval best mocht spreken van wedergeboorte en een tweede leven.
(neem dit alsjeblieft niet te serieus, dat doe ik zelf ook niet 😉)

Coaching
Rond deze gebeurtenis volgde ik een cursus ‘Coachen in organisaties’ bij het Schouten & Nelissen.
Na het behalen van mijn diploma was ik zelf mijn eerste coachee.
Dat heeft werkelijk, al zeg ik het zelf, goed uitgepakt en vanaf dat moment heb ik mij (bijna) volledig gefocust op coaching & begeleiding. En wanneer ik het heb over coachen en begeleiden dan heb ik over het vertonen van (competent) gedrag én gedragsverandering.
Als coach/ begeleider heb ik velen mogen bijstaan zodat zij in specifieke situaties blijvend, competent gedrag kunnen vertonen.

Dit is het punt waarop ik de definitie van coachen, zoals ik die hanteer, even met jullie wil delen:

‘Als coach help ik mensen om die kwaliteiten vrij te maken,
en/ of verder uit te breiden,
die nodig zijn om in specifieke situaties, blijvend, competent gedrag te kunnen vertonen.’

Het leven
Al die specifieke situaties bij elkaar zou je ‘het leven’ kunnen noemen.
Wende Snijders (een door mij zéér bewonderde zangeres) vertaalde deze gedachte naar haar fantastische programma: ‘Mens’.
De ondertitel van dit programma bestond uit een essentiële vraag:

‘Wie ben ik en hoe verhoud ik mij tot de rest van de wereld?’

Het volwassen leven
Verder weten we dat volwassen zijn inhoudt, dat je als volwassene verantwoordelijkheid neemt voor het eigen leven.
Maar … honderd procent verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven kunnen je natuurlijk nooit.
Een tweede essentiële vraag doemt op:

‘Waar houdt mijn verantwoordelijkheid op en waar begint de verantwoordelijkheid van de ander.’

Coach

Op basis van de klachten waar ik na de hartstilstand last van had, was mij duidelijk geworden dat ik niet meer goed kon functioneren wanneer ik in loondienst werkte. Het was noodzakelijk geworden om mijn eigen agenda te kunnen bepalen.
Vervolgens trok ik de conclusie dat wanneer ik mijzelf op een goede manier kon coachen, ik op basis dezelfde kennis en kunde ook anderen zou kunnen coachen en begeleiden.
Jarenlang heb ik vervolgens gedaan.
Daarbij richtte ik mij op twee doelgroepen:

jongelui die, bij het opgroeien naar volwassenheid, tegen problemen aanliepen
én
mensen die werken op MBO niveau en bewust willen omgaan met hun kennis en vaardigheden op de werkvloer.

Op de operatietafel in 2023
Even terug naar iets meer dan een jaar geleden;
Ik had weer hart- klachten, maar tijdens de katheterisatie stelde de cardioloog bijna juichend vast dat het bloed lekker doorstroomde. I zag het zelf op de monitor aan de wand.
Het kon niet anders dan dat het dit keer de kleinere adertjes in het hart waren die voor de problemen zorgden. De cardioloog kon daar, met z’n gereedschap niet bij.
De oplossing kwam in de vorm van medicatie; weer een pilletje erbij.
Niet persé blij mee, maar het moet maar.

Denken
Terug op zaal begon het denken.
Eén gedachte die me door het hoofd speelde was dit:
‘Mijn’ situatie gaat niet meer veranderen, ik zal een goede manier moeten vinden om hier op een goede manier mee om te kunnen gaan.
Laten we even mijn situatie op dat moment eens  bekijken:

Gezondheid
(Sinds 2009 last van onderstaande klachten, verder gaat ’t prima)

• Gebrek aan energie
• Concentratieproblemen
• Geheugenproblemen
• Kortademigheid
• Hoofdpijn (vaak)
• Spierpijn
• Duizeligheid

Leeftijd
Verder ben ik de zestig gepasseerd en sluip ik (hopelijk) langzaam maar zeker richting de uitgang.
Hoelang ik daarover ga doen is onzeker (wordt ik zeventig, tachtig of haal ik de honderd?), maar wat ik wél zeker weet is dat ik deze periode zo mooi te laten zijn als maar mogelijk is.
En dus ga ik alles doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om die doelstelling te bereiken.
Gezondheid is wat dat betreft belangrijk, maar niet het enige.

Succes?
Naast zo gezond mogelijk, wil ik ook nog zo succesvol mogelijk zijn in wat ik doe.
Daarbij gebruik ik de definitie van succes van basketbalcoach John Wooden:

“Succes is peace of mind, which is a direct result of self-satisfaction in knowing you made the effort to become the best of which you are capable.”

Ik heb heel bewust voor deze definitie gekozen omdat dit betekent dat het bereiken van je doelstelling niet bepalend is om van succes te kunnen spreken. Nee, het is de voldoening over de inspanningen die jij hebt verricht om die doelstelling te bereiken.
En dat laatste is belangrijk!
Je kunt dus ook van succes spreken wanneer je een bepaalde doelstelling níet hebt bereikt, omdat je (zéér) tevreden bent over de inspanningen die jij jezelf hebt getroost om die doelstelling te behalen!

Van denken naar doen
Mijn besluit stond vast:
Het wordt tijd dat ik, net als na mijn hartstilstand, mezelf weer ga coachen.
Daarnaast wil ik, als coach én ervaringsdeskundige, anderen helpen om op hún manier hun doelen te bereiken.

Volgen?
Hoe ik dat doe kun je volgen op mijn website onder de kopjes ‘Columns’ en  ‘Mijn wereld’.

Hartelijke groet,
Pieter Nijmeijer.

Zijn wie je bent
Doen wat je kunt
In verbinding met anderen.